Υπάρχει ένα παλιό ελληνικό τραγούδι που λέει "Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω". Αυτό ακριβώς ισχύει για τον Σ.Φ. ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4. Κανονικά, θα έπρεπε να γραφτεί 20τομη εγκυκλοπαίδεια για το φαινόμενο που δημιούργησε αυτός ο σύνδεσμος. Δεκάδες γενιές, χιλιάδες παιδιά γράψανε με χρυσά γράμματα την ιστορία του ενδοξότερου συνδέσμου που είδε ποτέ αυτός ο τόπος. Ας προσπαθήσουμε όμως μέσα σε λίγες γραμμές, να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να μάθουμε κάποια πράγματα για την ιστορία αυτού του συνδέσμου. Ήταν η χρονιά που ο ΠΑΟΚ στέφεται πρωταθλητής Ελλάδος 1976 και παίζει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα. Η επανάσταση που ξεκίνησε αυτό το σωματείο πριν λίγα χρόνια και ταρακούνησε όλη την Ελλάδα. τώρα κορυφώνεται. 

Η Τούμπα κάθε Κυριακή γεμίζει με 30, 40 και 45 χιλιάδες κόσμο. Η θύρα 4 είναι το πέταλο που συγκεντρώνεται όλη η ΠΑΟΚτσήδικη τρέλα. Ο λαός από τη φύση του ταξιδιάρης. Υπήρχε η ανάγκη ίδρυσης ενός κεντρικού συνδέσμου που θα οργανώνει καλύτερα αυτόν τον παθιασμένο κόσμο και θα τον συσπειρώσει. Και αυτό ακριβώς γίνεται. Μια παρέα ανθρώπων υπογράφει το καταστατικό και ο Σ.Φ. ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 παίρνει σάρκα και οστά. Το "χαμηλοτάβανο" γίνεται από την πρώτη μέρα πόλος έλξης όλου του ΠΑΟΚτσήδικου κόσμου. Παιδιά από όλες της συνοικίες της Θεσσαλονίκης, κατηφορίζουν στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και γίνονται μέλη. 

Στο σύνδεσμο αυτό μπορείς να βρεις όλη την αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης. Κανείς δεν λείπει. Τα λεωφορεία της Θ4 αρχίζουν να γράφουν την ιστορία τους. Μπροστά ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων των εποχών ο Μάκης ο Μανάβης και δίπλα του Νικόλας,Βενάρδος, Νακίου, Δήμος Τσαρμπανάς, Στράτος, Πανάγος, Μπανέλας, Νάσος, Κουκούλας, Χατζίκοι, Παπαγιαννίδης, Νίνο, Ηρακλής, Κουρέας, Αλεξάκης, Λαυρέντης, Θωμάς, Κόκκινος, Παπέν, Χουζανάς και πολλοί άλλοι δημιουργούν το μοναδικό φαινόμενο που είδε ΠΟΤΕ το συνδεσμιακό κίνημα στην Ελλάδα. Τους λόγους που ήταν μοναδικό θα τους εξηγήσουμε παρακάτω. Πιτσιρικάδες 14, 15 και 16 χρονών (η γενιά μου) κατηφορίζουμε και αφού περνάμε το καθιερωμένο ψάρωμα γραφόμαστε μέλη. Τζιτζιράς, Γοννόπολος, Λεόνης, Σελάδες, Μπαζούλης, Βάκης, Βαγγέλης, Παναγιώτης, Στελάκης, Λάχανης, Καβράκας, Μόσχος, Καραμπέρηδες, Σαλίκας, Νάκος, Γκουζού, Τσούτσου, Λεφίδης, Μαυρόπουλος, Τσεκούρι, Τζερόνιμο, Οικονόμου και εκατοντάδες άλλα παιδιά είμαστε έτοιμοι να σκαρφαλώσουμε στα λεωφορεία και να ακολουθήσουμε τους άλλους. 

Πρέπει όμως πρώτα να μάθουμε. Η Θ4 είναι το μεγαλύτερο σχολείο της εποχής. Και οι δάσκαλοι έχουν όλοι διδακτορικό. Για να ακολουθήσεις τον ΠΑΟΚ πρέπει να έχεις ξεχωριστό αίμα από τους άλλους. Δεν κολώνεις πουθενά, δεν μασάς τίποτα και από κανέναν. Όσοι και να είμαστε, όπου και αν βρεθούμε, ότι και να γίνει απαγορεύεται να κάνουμε έστω και ένα βήμα πίσω. Συνενοήσε με τα μάτια και με τον κάθε διπλανό σου είσαι ένα σώμα. Τον Ηρακλειδέα και τον Αρειανό τον έχεις για καμιά φάπα, άμα δεν έχεις τι να κάνεις. Τον Αθηναίο κατεβαίνεις για να τον ποδοπατήσεις. ΝΟΜΟΙ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΙ. Για να γίνεις μέλος στο σύνδεσμο πλήρωνες την συνδρομή σου και έβγαζες κάρτα με την φωτογραφία σου και την υπογραφή του γραμματέα Παπέν. Γύρω στο 1980, υπάρχουν χιλιάδες μέλη, με την ιδιαιτερότητα να μιλούνε όλοι "μαναβηκά" και να έχουν τις ίδιες λειτουργίες και συμπεριφορές. Ένας στρατός που όμοιο του δεν έχει δει αυτή η χώρα. Έργο Μανάβη αυτό, που εδώ πρέπει να πούμε για άλλη μία φορά (και σε όλους είναι γνωστό) ότι υπήρξε ο εγκέφαλος και η πυραμίδα, όλου αυτού του θρύλου που χτίστηκε γύρω από το όνομα του ΠΑΟΚτσή οπαδού. Είπαμε πριν για το μοναδικό φαινόμενο που δημιούργησε αυτός ο σύνδεσμος και οι υπόλοιποι φυσικά που υπήρξαν εκείνη την εποχή. Από το 1977 και μετά από πολλά βασανιστήρια που πέρασαν οι Αθηναίοι και Πειραιώτες ταγαρόμαγκες τα προηγούμενα χρόνια, καταργήσανε την Τούμπα. Ο Αρειανός που ερχότανε μέχρι τότε με τον φίλο του ΠΑΟΚτσή στην Τούμπα, κλείστηκε σπίτι του και δεν ξαναβγήκε. Τα χρόνια της αθωότητας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο ΠΑΟΚτσής είχε αγριέψει. 

Όλοι αυτοί ξαναεμφανίστηκαν μετά από καμιά 15αριά ολόκληρα χρόνια και αφού πρώτα εφευρέθηκε η συνοδεία της αστυνομίας. Όταν ο πόλισμαν τους πήρε από το χεράκι, τους έβαλε στην Τούμπα και ο κάθε πικραμένος ένιωσε για 2 ώρες βασιλιάς. Τέτοιοι είναι όλοι τους. Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς ήμασταν αυτοί που καβαλούσαμε το λεωφορείο και τρέχαμε παντού. Συνοδείες και καραγκιοζιλίκια δεν υπήρχαν τότε. Μπαίναμε στο λεωφορείο και λέγαμε πάμε Αθήνα. Και όχι κρυφά. Όλο το λεκανοπέδιο ήξερε ότι 5 η ώρα τα ξημερώματα φτάνουμε στο Περοκέ, στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας. Και εμείς το ξέραμε ότι μας περιμένουνε. Δεν μασούσαμε όμως από τίποτα. Το λεωφορειάκι της Θ4ήταν εκεί κάθε φορά. Συνεπέστατο στο ραντεβού του. Είτε 50 ήμασταν είτε 1000 πάντα εκεί. Και δεν χάναμε μάχη. Τις περισσότερες φορές ήταν 5πλάσιοι και 10πλάσιοι από εμάς.

Φτάσανε σε σημείο οι ξεφτιλισμένοι να μαζεύονται κόκκινοι, κίτρινοι και πράσινοι μαζί ενωμένοι για να μας αντιμετωπίσουν. Και δεν μπορούσανε. Πηγαίναμε μέσα στο σπίτι τους και τους τρέχαμε. Γιατί ήμαστε ΠΑΟΚ. Η Ομόνοια όποτε έπαιζε ο ΠΑΟΚ ήταν ασπρόμαυρη από το πρωί μέχρι την ώρα του αγώνα. Χωρίς αστυνομίες επαναλαμβάνω. Μας δώσανε εισιτήρια μέσα στη θύρα 13 στη Λεωφόρο μήπως και μασήσουμε. Τα πήραμε και κατεβήκαμε. Από πάνω οι πράσινοι από κάτω εμείς και 5 αστυνομικοί στη μέση (όχι ΜΑΤ). Σαν να έρχεται ο πράσινος ακριβώς στην 4Α από κάτω και από πάνω να είσαι εσύ. Φάγανε και κυνηγητό στο τέλος. Δεν μας δίνανε εισιτήρια στο Καραϊσκάκη και κατεβήκαμε και μπουκάραμε νταηλίκι. Από Ομόνοια πηγαίναμε πορεία σε Φιλαδέλφεια, Λεωφόρο, και όλα τα υπόλοιπα γήπεδα μόνοι μας, διασχίζοντας όλη την Αθήνα και όποιος μας πλησίαζε δεν το ξαναέκανε. Δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Το πολίτευμα είναι μοναρχικό. Ποιος θα ξεχάσει την μπούκα μεσάνυχτα στο Χαριλάου και το βάψιμο του γηπέδου τους με συνθήματα. Ποιος θα ξεχάσει την κατάληψη της θύρας 3 και τον μπούλο των σκουληκιών μέσα στο γήπεδο. Ποιος θα ξεχάσει το πέσιμο από Νέα Ελβετία, ενώ μας περιμένανε από Παπαναστασίου και βγήκαμε από πίσω τους κάνοντας τους να κοιτιούνται σαν ηλίθιοι. Ποιος θα ξεχάσει τους τενεκέδες στον ημιτελικό του Καυταντζογλείου που περάσανε νύχτα στο γήπεδο και όταν βγήκανε ακουστήκανε σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά έχουν ταμπέλα Θ4. 

Μετά το χαμένο νταμπλ του 1977 ο σύνδεσμος έρχεται σε ανοιχτή κόντρα με τον τότε πρόεδρο Παντελάκη, πιστεύοντας ότι έχει κάνει πολλά λάθη και ότι ο κύκλος του έχει κλείσει για τον ΠΑΟΚ. Τότε βγήκανε και τα συνθήματα που έμειναν στην ιστορία "Φαλάκρα παραιτήσου-δεν είναι μαγαζί σου" και "Π-Α-Ο-και Κ έχουν ιστορία κύριε φαλάκρα". Συνθήματα σε όλους τους τοίχους της πόλης με το χαρακτηριστικό ΠΑΜ Θ4, δηλαδή ΠΑΟΚτσήδικο Απελευθερωτικό Μέτωπο. Ο σύνδεσμος της Θ4 για 2 περίπου χρόνια δεν παίρνει εισιτήρια για τη φυσική του θέση και κάνει κερκίδα στην Θ7. Συγκεντρώσεις και πορείες γίνονται συχνά, με αποκορύφωμα την συγκέντρωση στον κινηματογράφο ΚΛΕΙΩ που μαζεύεται χιλιάδες κόσμος και ζητάει την απομάκρυνση του Παντελάκη. 

Χιλιάδες ιστορίες και σκηνικά έχει να παρουσιάσει αυτός ο σύνδεσμος. Μπροστά ο Μάκης με τα Μαναβόπαιδα και πίσω όλη η στρατιά. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 σκάει και εκπαιδεύεται καινούρια φουρνιά. Καναράκης, Τρίγωνος, Μασκοφόρος, Καζαντζίδης, Κλαδάς, Μίλης, Γασπαράτος, Μιχαλάκης, Αδερφοί Μάρκου, Δίδυμοι, Πελέ, Πετρίδης, Τροχαίος, Μακρίδης, Σβαν είναι ένα πολύ μικρό δείγμα της γενιάς αυτής. Το δεύτερο πρωτάθλημα του 1985 βρίσκει τη Θ4 στο αποκορύφωμα της δόξας της. Ασυγκράτητα καραβάνια κατεβαίνουνε όπου παίζει ο ΠΑΟΚ και το πρόβλημα μεγάλο για κάθε πόλη. Ένας επώνυμος Ολυμπιακός που γνώρισα κάποτε, μου είχε πει "Όταν βλέπαμε τους ΠΑΟΚτσήδες, βλέπαμε ένα μαύρο πράγμα να κινείται συμπαγές και όταν μας πλησιάζανε, τα μάτια τους γυαλίζανε". Το αγαπημένο τους σύνθημα όταν έπαιζαν οι ομάδες του ΠΟΚ μεταξύ τους ήτανε το "Πότε θα πάτε στην Τούμπα". Το φώναζε ο ένας στον άλλο. Αυτά γινότανε ντερβίσια μέχρι το 1990 περίπου. Αυτοί ήταν και οι κύριοι λόγοι της μοναδικότητας αυτού του συνδέσμου και γενικά του κόσμου του ΠΑΟΚ. Και δεν ήταν και λίγοι. Μαγκιά, νταηλίκη, μπεσαλίκη, τρέλα, αγάπη και στήριξη. Και πάνω από όλα ΑΡΧΙΔΙΑ. Κάτι που δεν είχανε οι άλλοι. Από το 1990 και μετά το οπαδιλίκη στην Ελλάδα αλλάζει εντελώς. Εφευρίσκονται οι συνοδείες και το κάθε φυτό βγαίνει από την τρύπα του και γίνεται οπαδός. Ο ΠΑΟΚ δυστυχώς εγκλωβίζεται σε μία μακροχρόνια σκλαβιά ανίκανων προέδρων, που μόνο τυχαία δεν είναι και σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω που γραφτήκανε όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει (μεγάλος μπελάς ο ΠΑΟΚτσής). Η Θ4 πολεμάει για την απελευθέρωση της αγαπημένης μας ομάδας από το Βουλινό στην αρχή, τον Μπατατούδη μετέπειτα και τελικά τον Γούμενο. Αποχές, συλλαλητήρια, κατηγορίες, εντάλματα, συλλήψεις, δικαστήρια, κυνηγητά. Αθώα παιδιά στιγματιστήκανε. Οι ιστορίες αυτές τραβήξανε χρόνια. Οι πρωταγωνιστές αλλάζανε, αλλά τα σενάρια παραμένανε ίδια. Τριάντα χρόνια ζωής έχει κλείσει ο θρυλικός αυτός σύνδεσμος, που έχει την μοναδικότητα να στεγάζεται στο ίδιο ακριβώς μέρος εδώ και 30 χρόνια. Είπαμε και στην αρχή, 20τομη εγκυκλοπαίδεια χρειάζεται για να γράψεις όσα έργα παιχτήκανε. 

Χιλιάδες πρωταγωνιστές. Ο καθένας με την δική του προσφορά μικρότερη ή μεγαλύτερη. Θα προσπαθήσουμε κάποια στιγμή να αναφερθούμε πιο αναλυτικά σε εκδρομές και φάσεις που γράψανε ιστορία. Ο μεγάλος ΠΑΟΚτσής Στράτος Διονυσίου σε ένα στίχο τραγουδιού του λέει "Όσο υπάρχουν δάσκαλοι θα βγαίνουν μαθητάδες" Το σίγουρο είναι ένα. Όσο υπάρχει το χαμηλοτάβανο θα γεννάει άρρωστα ΠΑΟΚτσάκια που δεν μασάνε τίποτα και έχουν τατουάζ στο κορμί τους τα 4 ιερά γράμματα. Και όσο υπάρχει ΠΑΟΚ θα υπάρχει και Θ4 και θα πολεμάει πάντα για την αγαπημένη μας ομάδα όπως μόνο αυτή ξέρει.

Ιστορια του Παοκ μας.

Ο ΠΑΟΚ είναι η ιστορική συνέχεια του αθλητικού και πολιτιστικού σωματείου της Κωνσταντινούπολης «Ερμής», που δημιουργήθηκε από ρωμιούς της Πόλης το 1875 στη συνοικία Πέρα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μία ομάδα προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη δημιούργησαν το 1926 τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών.

Το καταστατικό του νέου συλλόγου εγκρίθηκε στις 26 Απριλίου 1926 από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης (αριθ. απόφασης 822/26). Η ημερομηνία αυτή θεωρείται και η ληξιαρχική πράξη γέννησης του συλλόγου, αλλά η αγωνιστική του δράση είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Ως χρώματα της ομάδος επιλέχθηκαν το πένθιμο μαύρο για να συμβολίζει την τραγική περιπέτεια του μικρασιατικού ελληνισμού και το αισιόδοξο λευκό, που θα άνοιγε ένα παράθυρο στο μέλλον. Έμβλημα του συλλόγου, το πράσινο τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο.

Στις 26 Ιουλίου 1925 ο ΠΑΟΚ δίνει το πρώτο του φιλικό παιγνίδι και ηττάται 2-1 από τον Ηρακλή. Δύο εβδομάδες αργότερα θα συντριβεί από τον Άρη με 5-2. Το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο της ομάδας υπογράφεται στις 5 Σεπτεμβρίου1928, με τον ποδοσφαιριστή Ετιέν, που θα εισπράττει 4.000 δραχμές μηνιαίως.

Στις 20 Μαρτίου 1929 ο ΠΑΟΚ συγχωνεύεται με το άλλο προσφυγικό σωματείο της Θεσσαλονίκης, την ΑΕΚ, με πρωτοβουλία του γιατρού Καραμαούνα, προέδρου του πολιτιστικού σωματείου Ένωση Κωνσταντινοπουλιτών. Ο ΠΑΟΚ αλλάζει έμβλημα και στη θέση του τετράφυλλου τριφυλλιού με το πέταλο, υιοθετείται ο Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός. Μόνο που ο Δικέφαλος Αετός του ΠΑΟΚ έχει τα φτερά του κλειστά, σε ένδειξη πένθους για τον ξεριζωμό των ρωμιών από την Πόλη.

Η πρώτη έδρα της ομάδας είναι το γήπεδο Συντριβανίου, που εγκαινιάζεται στις12 Δεκεμβρίου 1930. Ακολουθεί φιλικό παιγνίδι με τον Άρη, που έληξε με νίκη του ΠΑΟΚ με 2-1. Ο ΠΑΟΚ συμμετέχει στο τοπικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και αναδεικνύεται πρωταθλητής τις χρονιές 1932, 1939 και 1948, ενώ δίνει το παρόν και σε ένα τελικό Κυπέλλου Ελλάδος το 1939.

Οι χρυσές σελίδες του ΠΑΟΚ άρχισαν να γράφονται στη δεκαετία του 1950. Οι ταλαντούχοι παίχτες που έρχονται στην ομάδα (Λέανδρος, Κουρουϊκίδης, Πρόγιος κ.ά.) καθιστούν πανίσχυρο τον ΠΑΟΚ, που αναδεικνύεται πρωταθλητής Θεσσαλονίκης το 1955, το 1956 και το 1957, ενώ συμμετέχει σε δύο τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας (1951 και 1955).

Το φθινόπωρο του 1959 ξεκινά το νέο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής, με τον ΠΑΟΚ να είναι πανέτοιμος, με ισχυρή ομάδα και νέο γήπεδο στην Τούμπα, που εγκαινιάζεται στις 6 Σεπτεμβρίου. Χτίστηκε σε οικόπεδο 30 στρεμμάτων, που είχε παραχωρήσει το 1957 ο Στρατός στην Τούμπα, μια προσφυγική συνοικία της Θεσσαλονίκης. Στον πρώτο αγώνα του στην Α' Εθνική, στις 25 Οκτωβρίου 1959, ο ΠΑΟΚ νικά τον Μέγα Αλέξανδρο Κατερίνης με 3-1.

Ο ΠΑΟΚ θα κάνει αισθητή την παρουσία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 1970. Με παίκτες, όπως οι Κούδας, Σαράφης, Γκουερίνο, Παρίδης, Τερζανίδης, Ιωσηφίδης κ.α. κατέκτησε το 1972 και το 1974 τα δύο πρώτα Κύπελλα Ελλάδος και στις 23 Μαΐου 1976 το πρώτο του πρωτάθλημα, σπάζοντας την κυριαρχία των ομάδων του Κέντρου με προπονητή τον Γκιούλα Λόραντ. Το ίδιο διάστημα έδωσε το παρών σε πέντε ακόμη τελικούς (1970, 1971, 1973, 1977, 1978). Στην Ευρώπη ξεχωρίζει η πορεία του στο Κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1973-74. Έφθασε ως τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από τη Μίλαν (3-0, 2-2).

Τη δεκαετία του 1980 ο ΠΑΟΚ θα κατακτήσει ένα ακόμη πρωτάθλημα (1985), με τεχνικό τον Βάλτερ Σκότσικ και παίχτες, όπως οι Σκαρτάδος, Κωστίκος, Δημόπουλος, Ιωσηφίδης και Βασιλάκος. Θα φθάσει σε τρεις τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος (1981, 1983 και 1985). Το 1983 θα έχει δύο αξέχαστες αναμετρήσεις με την Μπάγερν για το Κύπελλο UEFA, όπου θα πέσει ηρωικά (0-0, 0-0 και 9-8 στα πέναλτι υπέρ των Βαυαρών).

Η συνέχεια, όμως, δεν θα είναι ανάλογη. Οι αδύναμες διοικήσεις, τα οικονομικά προβλήματα και ο υπέρμετρος γιγαντισμός των οπαδών, που λύνουν και δένουν στην Τούμπα, καθιστούν τον ΠΑΟΚ από πρωταγωνιστή, κομπάρσο, παρά τις κάποιες επιτυχίες, όπως τα δύο Κύπελλα Ελλάδος (2001 και 2003), τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1992 και τον αποκλεισμό της Άρσεναλ στο Κύπελλο UEFA το 1997 (1-0 και 1-1).

Ο ΠΑΟΚ, εκτός από το τμήμα του ποδοσφαίρου, διατηρεί τμήματα μπάσκετ, (2 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και 2 Ευρωπαϊκά Κύπελλα), βόλεϊ, κλασσικού αθλητισμού, κολύμβησης, υδατοσφαίρισης, πυγμαχίας και ποδηλασίας.

                                                 ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΟΚ.

                                                      ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΒ.